Voor de twaalfde keer streek ik met een OWW-ploeg neer in Nioki, in de provincie Mai-Ndombe van Congo RDC. Letterlijk, want het is Kin-Avia dat ons er naartoe vliegt. Weer was vliegen over Congo een lust want van op 1000 a 1500 meter hoog toont het landschap al zijn verborgen schoonheid. Let op, het is ook al geweest dat turbulentie je dooreen schudt, maar deze keer niks daarvan; het was een fijne vlucht.En een prettig weerzien met de broeders. Als lid van de oude garde begroeten ze mij op zijn Congolees: met tik van hun kriebelende kroezelkop tegen mijn kalende bol. Overvriendelijke DGM, de migratie politie, collecteren de paspoorten en schrijven onze gegevens, met OWW-brilletje op de neus, voor de n-de keer over in een rafelig register. Wat een verschil met Kikwit, waar ik ook wel eens kom, daar is het een roversbende die me vorig jaar met smoezen en dreiging 140$ uit de zakken geklopt heeft.Met dertien zijn we deze keer. De oude garde: Jacqueline Koller dokter, chirurg en grote baas; Bruno Smeets dokter chirurg, “le roi du faco”; Lieve Verkeyn verpleegster en spil van het OK, alias Lieveke.
De geroutineerden: Anne Lefevre oogarts consultaties; Brigitte Bosschaert oogarts chirurgie en consultaties, Raphaëlle Boursoit administratie en financiën; Anouk Willems oogarts. De nieuwe aanwinsten: Anthony Cornette, administratie en financiën, Els Dobbelaere de optometriste van Pearle die de brillenwinkel gaat runnen, Hedwig Sillen oogarts assistente, Isabeau Houben oogarts assistente en Karolien Vits, de verpleegster die Bruno zal assisteren. In praktijk ben ik de fikser van alle mogelijke, en helaas ook onmogelijke, technische problemen. De resterende tijd, ben ik de man van de brillenwinkel, voor zover die niet door Els zal gerund worden. Dit jaar keer is het Els, vorig jaar was er Hamsa en daarvoor was het Nikolaas. Van hun professionaliteit kan ik alleen maar dromen, de moeilijke gevallen laat ik dan maar al te graag aan hen over en probeer er iets van op te steken.Zaterdagmiddag verwelkoming, en 's avonds zijn we operationeel. Alle materiaal is uit de stock gehaald en verdeeld over operatiekwartier, consultatie en “lunetterie”. Met flinke hulp van het Congolese personeel en dank zij onze routine lukte het ook deze keer. De lange lijsten met ingeplande patiënten staren ons aan, zondag of niet, we gaan aan de slag. Op maandag komt het materiaal toe. Nu de stocks aangevuld zijn is er geen houden meer aan en rijgen intense dagen zich aaneen. Blad na blad van de wachtlijst wordt afgewerkt. Van 8 uur 's morgens, met een snelle hap 's middags, tot dat de sterren aan de hemel twinkelen (rond 19 uur ;-) en een batterij frisse Primussen de werkdag afsluit.Iedereen zal de missie wel op een andere manier meedragen, een eerste operatie zelfstandig uitgevoerd, de gelukkige gezichten van mensen die terug konden zien na een cataract operatie, of de dankbaarheid van een oude man die met zijn tweede hands brilletje terug kan lezen.Ik kijk er elk jaar naar uit, die heerlijke, afmattende, door insecten geplaagde, maar tevens voldoening gevende tijd met zijn unieke verbondenheid.Bij leven en welzijn, tot volgend jaar in Nioki.
Guido