En ons beroep krijgt een heel andere betekenis...Ik ben Aurélie Delmoitié, oftalmologieverpleegkundige sinds 2012. In België werk ik zowel op consultaties als in het operatiekwartier als instrumentaliste. Deze keer ga ik helpen bij de humanitaire missie van OWW in Nioki in Congo als verpleegster in het operatiekwartier. Dit is mijn eerste humanitaire reis, een droom die ik altijd al in mijn achterhoofd had en die nu eindelijk is uitgekomen! Na een eerste vlucht van 8 uur en een tweede vlucht van 1,5 uur kwamen we aan in Nioki en maakte ik er kennis met het lokale team en het gezondheidscentrum. We installeerden ons snel zodat we de volgende dag aan de slag konden om de bevolking te helpen. Al het materiaal is zorgvuldig ingepakt, ofwel al ter plaatse ofwel pas aangekomen dankzij Jacqueline's zorgvuldige planning. Ik merk al snel dat de bevolking niet alleen van Nioki, maar maar uit heel de regio uitkijkt naar onze komst. Sommigen hebben dagen lang per kano, fiets, motor of te voet gereisd, en soms honderden kilometers afgelegd.
De consultaties kwamen als eerste op gang en het duurde niet lang voordat we een lijst met patiënten hadden die wachtten op hun bril, behandeling of operatie.
Het aanhoudende werk in één operatiezaal met drie artsen en met de hulp van vertalers is geen gemakkelijke taak. Als ik de menigte buiten zie begrijp ik meteen dat veel patiënten pas aan bod komen als het te laat is. Dat deel is voor mij emotioneel het moeilijkst, mijn collega's proberen het hen zo goed mogelijk uit te leggen. Ik leef met die mensen mee.
Maar gelukkig beginnen de eerste operaties, voornamelijk staar. Voor mij is het allemaal nieuw, we hebben het niet over een "Belgische" staar, maar over een verblindende staar, wit, bruin, volledig ondoorzichtig, met het blote oog zichtbaar als je de mensen aankijkt. Ik verwelkom de blinde mensen in de operatiekamer en Jacqueline, Richard, Artemise en Bianca voeren er de vele operaties uit. Elke lensverwijdering is een overwinning voor mij en ik zet alles op alles om zoveel mogelijk mensen te helpen, want al snel overschrijdt de lijst met chirurgische patiënten ons quotum.Het is een vreemd gevoel. De trots om deze mensen te helpen die van de ene op de andere dag weer kunnen zien, maar er is ook het verdriet dat je ziet bij de vele mensen die moeten wachten om pas volgend jaar aan de beurt te komen.
Mijn pleziertje elke dag is tijdens de postoperatieve consultaties, als ik de (blinde) mensen van de vorige dag weer zie en hun emotie kan zien telkens als het verband wordt verwijderd. Ze zien ons, ze glimlachen naar ons, soms onder het gejuich van hun hele familie. De blik in hun ogen op dat moment zegt alles, het is onuitspreekbaar! Aan alle mensen die niet begrijpen waarom we naar Congo komen om de mensen te helpen: kom en zie hun gezichten elke dag na de operatie, dan zul je het begrijpen. Ik heb niet vaak de gelegenheid gehad om naar het brillencentrum te gaan, vanwege tijdgebrek en een aantal storende elementen in hun lunetterie (namelijk spinnen... :) ) Maar ze vertelden me hoe ze zich voelen als ze met succes een bril, geven aan de mensen die bij hen komen. Dankzij OWW kunnen we hen helpen! Maar vooral dank zij de donaties, de vrijwilligers en alle mensen die aan dit prachtige project werken. Ik heb alleen fijne mensen ontmoet op deze reis, allemaal samen voor het welzijn van de Congolezen. Elke avond was een moment om onze unieke ervaringen te delen met de groep zodat we onze emoties beter konden plaatsen, want ze kunnen zo mooi zijn maar ook zo pijnlijk. Ik wil OWW en Jacqueline bedanken voor het vertrouwen. Ik wilde minstens één keer in mijn leven een humanitaire reis doen. Nu wil ik graag in staat zijn om ermee door te gaan en deel te nemen aan alle volgende missies!
Aurélie Delmoitié