De missie in Nioki was voor mij een eerste kennismaking met het hart van Afrika. Het werd me snel duidelijk dat we één groot avontuur zouden beleven. De landing van het vliegtuig midden in een veld waar de geiten grazen en de mensen passeren op weg naar de kerk was een sprekend voorbeeld, en bleek een goede samenvatting te zijn van de missie : een stukje Westerse techniek en beschaving dat naar het Congolese platteland werd gebracht.
Het reikhalzend uitkijken naar de kennismaking met een volk en een cultuur die totaal verschillend zijn van de onze werd ruimschoots beloond. De warmte van de mensen voor elkaar en voor ons , de mundela (blanke), hun dankbaarheid en het ontzag voor onze hulp, hun trots, hun humor en lach in alle omstandigheden was mooi om te zien. De drukkende hitte werd tijdig afgelost door een hevige stortbui, die het mogelijk maakte dat we iedere morgen mochten ontwaken met een betoverend uitzicht over de rivier en zijn prachtige natuur.
Gelukkig voor ons werd de loden middagzon dagelijks bekoeld met een frisse pint. De verhalen en moppen van de dag werden iedere avond gedeeld met een goed glas wijn.
En voor je het besefte, na 2 weken hard labeur die ruimschoots werd gecompenseerd door de fijne werkgroep, de dankbaarheid van de mensen en de prachtige omgeving, keerde je moe en voldaan terug naar huis.
Eens thuis, terug in onze cultuur en zijn gewoontes, besef je na enkele dagen dat het avontuur op het Congolese platteland een herinnering achterlaat die je niet meer loslaat. Toch niet totdat de volgende missie voor de deur staat.
